Burn-out
“Iedereen zegt, JIJ Julia? Jij een burn-out? Dat had ik nou echt nooit verwacht”. “Nee, ik had het zelf ook nooit verwacht en misschien is het ook geen burn-out en word ik langzaam gewoon dement of zo!” En terwijl ze naast mij loopt zie ik hoe zij worstelt met de verwachtingen van haar omgeving en vooral hoe zij worstelt met de torenhoge verwachtingen over zichzelf.
“Wat denk jij?” vraagt ze. “Het is toch raar, dat ik ineens niet meer kan wat ik al jaren doe? Hoezo zou ik ineens niet meer hard kunnen werken ofzo? En waarom zag ik het niet aankomen???”
Julia is 38, getrouwd, heeft 3 kinderen en werkt als leidinggevende van een legal department bij een grote bank. Na een fantastische studententijd heeft ze haar carrière opgebouwd en na een tijdje kwam ook de gezinswens uit.
Wandelcoaching
In veel opzichten een geweldig mooi plaatje. Wat Julia heeft geperfectioneerd over de jaren is de kunst van ‘het doen’. Wat ze daarbij aan de kant heeft gezet is ‘de kunst van het zijn’. De aanloop van een verhuizing naar haar droomhuis dat nog wel een fikse verbouwing behoeft, blijkt de spreekwoordelijke druppel te zijn. Daarom is Julia door haar HR-Manager naar mij doorverwezen voor een wandelcoachingstraject.
We gaan op een bankje zitten. Als ik aan Julia vraag of ze verrast werd door haar eigen uitval (op het werk maar ook privé) dan is het antwoord ja. Natuurlijk had ze wel stress maar dat hoort er volgens haar natuurlijk gewoon bij. Dat heeft iedereen toch?
Stress
Ik merk dat ze van mij wil horen dat het heel normaal is om stress te voelen. En natuurlijk kan ik beamen dat wetenschappelijk is bewezen dat stress niet erg is om op korte termijn te functioneren. Evolutionair gezien zouden we ook niet overleven als we geen stressreacties zouden kennen. In situaties die om leven en dood gaan is een stressreactie zelfs erg wenselijk. Het helpt je om heel snel weg te springen voor die aanstormende bus bijvoorbeeld. Heel handig! En daarna komt je lichaam langzaam weer tot rust en krijg je weer een normale hartslag.
De duur van de stressreactie in je lijf is hierbij cruciaal. Als je vervolgens thuis de aardappelen staat te schillen heb je namelijk geen behoefte aan stresshormonen in je lijf. Als die er nog wel zijn, dan zal je veel alerter zijn op alles wat er thuis gebeurd (lees: het gedrag van je kinderen/man/de hond etc.).
Zelfinzicht
Julia merkte wel dat ze thuis een kort lontje had. En ook op het werk kon ze collega’s af en toe wel villen. Of ze had zin om een potje te gaan huilen op de wc, gewoon om maar even weg te zijn.
Ik stel haar gerust. Eigenlijk is dat heel gezond, want daarmee kun je de aanhoudende stress even doorbreken. Dat kan natuurlijk ook met andere middelen dan in een hoekje te gaan huilen, of te gaan schreeuwen tegen je dierbaren.
Het feit is echter dat je eerst wel moet erkennen dat er signalen zijn die wijzen op het ophopen van stress. Ken je jezelf goed genoeg om oplopende stress te herkennen? Wat zijn die symptomen bij jou? Als je nu terugkijkt naar het afgelopen jaar, welke signalen heb je dan eigenlijk gehad zowel van je eigen lijf als van je omgeving?
Herstel en (terugval)preventie
Met die opdracht stuur ik Julia naar huis. Zelfkennis, zelfreflectie en gewoon echt voelen wat voor jou ok is, en wanneer je over je grenzen gaat. Het lijkt zo eenvoudig, maar ik wandel regelmatig met andere Julia’s. En wat mij opvalt is dat we pas naar ons zelf gaan kijken als het misgaat. Met zelfkennis en aandacht voor wat je voelt wordt de kans op uitval een stuk kleiner. Julia en ik gaan nog vaker wandelen de komende tijd. Zelfinzicht is een belangrijke eerste stap op weg naar herstel en (terugval)preventie.