Mijn balans

Zo lang als ik mij kan herinneren draait mijn leven om sport en om eten. Een uitstekende combinatie mits het wordt uitgevoerd in de juiste verhoudingen.

Die balans daar ontbrak het bij mij nog wel eens aan. Mijn passie voor sport en bewegen is er altijd geweest. Zowel bij turnen als bij ballet ging ik als kind voor de prestatie. Als mijn rug of knie een beetje pijn deed dan was dat maar zo. Als dat betekende dat ik een prijs kon winnen of een solootje kon dansen dan ging ik daar maximaal voor. Zodra ik tegen de grenzen van mijn kunnen aanliep was het tijd voor een nieuwe uitdaging. Mijn prille carrière als klassiek balletdanseres stopte voortijdig omdat  de voorspelling over mijn niet al te tengere bouw als een dreigend onheil boven mijn hoofd hing. Dankzij mijn ouders ben ik destijds niet doorgeslagen in het waarmaken van een droom door mezelf uit te hongeren.

Balgevoel had ik helaas niet, dus de volgende sport werd kyokushin karate. Wat een beleving was dat! Full contact karate, waarin lenigheid, snelheid kracht en doorzettingsvermogen met elkaar worden gecombineerd bleek mij op het lijf geschreven. Trainen was leuk, en de wedstrijden op nationaal en internationaal niveau sloten aan bij mijn competitie- en prestatiedrang. Ook in die tijd was eten en vooral wegen een terugkerend fenomeen. Op het randje van een gewichtsklasse werd er de weken voor wedstrijden gewogen, een dieet gevolgd, hardgelopen in regenpak, alles om maar onder de 62 kilo te blijven. Tot mijn verdriet niet altijd met succes, dus dat betekende soms toch vechten in de zwaargewichtklasse. De mooiste bekroning volgde echter wel in 1994 toen ik Nederlands kampioen werd in deze zwaargewichtklasse. Maar het was elke keer weer zoeken naar de juiste balans.

Vele jaren later heb ik mijn prestatiedrang laten varen en ben ik recreatief gaan hockeyen. Gek genoeg haal ik hier (nog steeds) ondanks mijn bedenkelijke prestaties heel veel plezier uit. Ergens onderweg heb ik de switch gemaakt dat sporten ook gewoon leuk kan zijn om te doen. Ook mijn relatie met eten is meer in balans. Wisselden vroeger de gezonde en gedisciplineerde periodes de minder gezonde periodes met veel vet, veel suiker en vooruit ook veel borrels af. Inmiddels heb ik een veel stabieler patroon ontdekt voor mezelf. Een patroon waarbij ik mij in de eerste plaats heel erg goed voel, waarbij ik mij in de tweede plaats goed gevoed weet in plaats van goed gevuld en waarbij gewicht ineens ook geen issue meer is.

Wat ik vooral leuk vind is dat het een levensstijl is geworden die ik deel met mijn man, en mijn kinderen delen er ook (onbewust) in mee. Mijn drive om mijn ervaringen te delen is omdat ik ervan overtuigd ben dat kinderen net als volwassenen lekker in hun vel zitten als ze de juiste voeding(sstoffen) binnen krijgen. En ja, ook bij mij is soms een uitdaging om er überhaupt iets eetbaars in te krijgen, dat blijft. Maar het verschil zit in hoe ik ermee omga. Als ik relaxt ben dan is de kans dat ze wel eten het grootst. En als ik zelf tevreden ben over wat ik gekookt heb dan zijn ze eerder geïnteresseerd om het te proberen. In het weekend is het soms heel erg leuk om uren te kokkerellen maar er zijn ook veel momenten waarbij het fijn is als het gezond en smakelijk ook vooral snel te maken is.

Nu ik erover nadenk draait mijn leven niet om sport en eten maar om balans.